Kështu u ndanë udhët tona......
Shqetesuar nuk jam ndjer prej ngacmimeve të tua.
As prej shikimit lozanjar që më hidhje hera herës.
Dhe kur trotuarit e ndjekur prej hapave të vetmuara.
Ca dridhje zemra më kan ardhur te largeta si prej erës.
Ngacmuar nuk jam ndjer kur më rrije nën ballkon.
Dhe cigaret me radhë ndizje -fikje i shqetësuar.
Provuar kam patur atë ndjenjë, që djeg e përvëlon.
Kur prej fërshellimës tënd mendimet m'u trazuan.
Ndaj shumë të kam dashur e përsëri do të dua.
Paçka se jeta, përgjithmonë udhët tona i ndau.
Unë si dallëndyshe dherave të huaja shtegëtova.
Ti detërave s'di ku humbe, si i anijes pa marinar, kapedan.
Në këtë ndrrim viti mendoj veç për gjëra të trishta.
Se në një natë si kjo, mbi krah do të doja të mbaja gjithsesi.
Nën qiellin e ndezur prej fishekziarreve fortë të përqafoja.
Rrënqethur prej pasionesh, si ty trupa të kaltër qiellor në largësi.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem