Het Woordje Hoop Durft Uit Te Spreken Poem by Madrason .

Het Woordje Hoop Durft Uit Te Spreken

De zwaar beladen voeten begroeten
in een zware wals het zachte maagdenvlies
de witte melkbetreden paden diepe sporen
koolverbrand met zink zo zinkt de zwarte teer
al polderend ontstaat zo woord tot woord
alsof van oord tot oord betekenis verliezend
als of van voet tot voet de tenen fluks bevriezend
kiezen ze het ruime veld, bepalen zo dus schaamteloos
beslaat wat onze ogen binnenkruipen gaat
en op ons netvlies branden drie miljoen soldatenvoeten
de hersenen gepenetreerd met zwaar gedreun
de horizon bevlekt met verticalen
zo schenkt men ons de zin der zinnen
zo leert men ons dan dat beminnen
wat langzaam onze zinnen rooft
zo schenkt men ons nog meer koekoeken
en ooit geschreven staat al in de nieuwe boeken
dat hier ooit mensen liepen, mensen sliepen,
mensen leefden en mensen gaarne streefden
het Waterloo van diplomaatdemonen
hun zonen varend met Oost-Indië schepen
al vechtend tegen al die zwarte vlaggen
welke met witte letters verder dwepen
dijken met vlucht'linglijken en met goud
zo aan de blote hemel toevertrouwd
en rode tranen banen zo het meer naar wanen
vergrotend onze kleine blinde vlekken
welke de schaamte schaamteloos bedekken
men spreekt het heden hier al lang niet meer
en kleeft steeds dieper aan in het verleden
het bloed dat alle schreden tegenstaat
men is zo ver dat het zo wordt beleden
en wie het woordje hoop durft uit te spreken
of wie er met bloemen zingt op straat
wiens nek men allen gaarne zo zou willen breken! M

Wednesday, September 23, 2015
Topic(s) of this poem: warfare
COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Madrason .

Madrason .

waalwijk netherlands
Close
Error Success