* Haplos Poem by Inner Whispers

Malakas na lindol ang kumawala,
nayanig ang bansa, intensity 8 ang umariba
lintik na earthquake di napigilang kumawala
noong Hunyo1990 ata, tama ba?

Ang aking ama, nagpapalipad ng saranggola
napakataas hindi abot ng mata,
mga kapatid naman at ako, walang ginawa
kundi nasa eskwela't nagpapakadalubhasa.

Ano pa nga't ang ina, kadalasan naiiwan mag-isa
nag-aantay lamang at tigib ng pang-unawa't pag-asa,
ngunit hinagip siya ng lupit ng dyaskeng lindol
at si ina'y nayanig, tumilapon, nasapol!

Hinagilap dali-dali ng kanyang mga kamay
pilit hinawi ang aparador nila ni tatay,
dumagan, sumugat and ulo'y duguan
sa salpok na dulot ng di napigilang dagan!

Iyak ng bata kanyang di naulinigan
tatlong taon ko'ng kapatid nasaan?
Tuliro and isip di malaman ang nasambit
DIyos ko! Diyos Ko! Mga anak ko! Mga anak ko!

Hinawi ang dumagan sa natutulog na bunso,
inakala'y wala nang buhay, dugo'y humalo sa palahaw na bumugso,
kagya't pinangko at inalog si bunso
nagising at umimik, 'Ina, bakit po? '

Ulirat ay pumanaw pagdaka
nang masilayang buhay ang anak na nakanganga
sa ayos ng paligid, tila nagkagiyera
Ina'y tigib sa dugo, mukha'y di maipinta!

Yanig ng paligid, tatlong magkakapatid kumapit
sa tibay ng building, disgrasya'y di sinapit,
nadatnan si ina na pangko ni ama
pinupunasan at ginagamot sa maayos nang kama.

Walang araw na di nakatulala si ina
panay sambit, pangalan ng mga anak n'ya,
nadudurog ang puso ko ang makita siya tuwina
agad ko'ng niyayakap, pilit pinapayapa...

Sa pagdaan ng panahon, aking nasilayan
walang kupas na aruga ni ama kay ina na tila walang kamalayan,
isang tanawing humahaplos sa puso ko't alaala
umasam na sana, 'Diyos ko, pagalingin siya! '

Sa pagdaloy ng panahon, lumaki ako
pilit lumalaban sa hinaing ng puso,
na sana isang araw, magising ako
makita si ina na nakangiti sa tabi ko...

Nagdaan ang panahon, si ina'y aming inunawa
sapagkat alam namin ang kanyang tinamong trauma,
sino ba ang lalagay sa nagdaang sinapit nya
ang takot na mawala at matinding pagmamahal sa pamilya ang sumira sa kanya!

Nagpakatatag ako, lumaban at nagsikap
pilit tinanggap ang kahinaan ng ina'ng di makayakap,
adhika ko'y maging malakas, di matitinag
kahit ilang lindol pa ang sa akin pilit tumibag!

Dumating ang puntong si ama ay nagpaalam na
nakita ko'ng lumuha pa rin si ina,
wala man siya'ng maintindihan sa kanyang nakita
ang alam niya'y pumikit na lang bigla si ama at iniwan na siya!

Ah...nadurog ang puso ko sa nakita
ngunit nagpakatatag, ayoko'ng magpakahina,
subalit tigib ng luha, bumalot sa aking mata
dinurog ang puso ko sa pagkawala ni ama!

Pangako'ng nasambit ko kay ama
nang huli kaming nagharap, at nakayakap sa kanya, lumuluha,
'Tatay, ako ang bahala kay ina,
tatayo ako'ng isang ulirang ina sa kanya! '

Haplos ni ina, ako ang pumupuno,
ngayon, kapiling ko at aming binubuno,
ang pagsubok ng pagkalito sa kanyang pagkatao
pinupunan ko ng gabay at pagmamahal ko.

Haplos ni ina, hanap ko, aminado ako
mapalad ang kung sino pa sa inyo
na nakakaramdam at makakaramdam pa
ng haplos ng kamay at uyayi ng isang ina.

Minsan ko naramdaman ang haplos ng kamay ni ina
nagkunwari akong tulog sa aking malapad na kama,
naramdaman ko ang dampi ng halik niya
pisngi'y tila malamig, puno pala ng luha!

Ako'y bumalikwas, lampshade ay kinapa
at sa liwanag nito, tumambad ang anyo ni ina,
luhaan at panay sambit ang pangalan ni ama.

Haplos ko ina, tanggapin mo,
hindi ko na ninanais na ito'y manggaling sa iyo,
sapagkat taos puso ko'ng iaalay mga kamay ko
upang aalalay sa batang-isip at kawalang malay mo!

(Pangako ko ina, hindi ako mapapagod mahalin ka...Maligayang araw ng mga puso sa mga ina...at sa mga anak na haplos-haplos at nasa kandungan ng kamalayan ng isang ina. Mapalad kayo.)

Alay ko saiyo ito, INA ko.