De Moordenaar Poem by Madrason .

Eenzaam
petten met kleppen
verschuilen
gezichten
die nimmer huilen.

Eenzaam
het ritme van
stalen stangen
het eeuwige bangen
de koude knokels
in je maag
waag het eens waag.

Eenzaam
de woorden die
vallen als steentjes
langs betonnen
wanden met runen
begrift.

Eenzaam
de dood op
bestelling
het brood aan
je wang als behang
de vogel die wel
en jij Niet.

Eenzaam
de schaduw van ritmes
van metrische
meters gemeten
geweten
de vergetelheid.

Eenzaam
de moordenaar en de dood
ze zijn geen vrienden
de moordenaar zo boos
en lusteloos dat kind
steeds onbemind.


Madrason zo 15 sept 2014