Επί τέλους βλέπω το έργο μου σχεδόν νά 'χει τελειώσει
και ν' απομένει ένας ακόμα μονάχα λόφος ν' ανεβώ.
Μα δεν πρόκειται τον ήλιο στη δύση του να νικήσω
πριν μια μακρινή καμπάνα ακούσω να χτυπά.
Γη κι ουρανός το τέλος δηλώνουν της ημέρας,
το φως που λιγοστεύει το δρόμο μού δείχνει για το σπίτι
γιατί πρέπει ν' αντέξω το δρόμο μου να βρώ
στην άκρη αφήνοντας λόφους που θά ' θελα ν' ανεβώ.
Δεν αξίζει κατά της νύχτας να οργιστώ,
καθώς το σκότος πέφτει σε τούτο το μονοπάτι το βασικό,
γιατί κάθε κερί το φως του χρειάζεται να δαπανήσει,
η φωτιά με την οργή μου αδύνατο ν' αναζωπυρωθεί,
κι η ανάσα με την ορμή το στόχο εγκαταλείπουν κατά μέρος
σα βλέπουν λόφους και κοιλάδες να ξεθωριάζουνε στο χθες.
Thanks as always Dimitrios for translating. I like this sonnet very much. Glad you found it worthy.