Baka Mag-Abot An Panahon Poem by Frederick Maurice S. Lim

Baka mag-abot an panahon

Na dai ko na bisto an pagkamoot

Ta pirmi ko siyang kataning sa kama,

Kahampang sa mesa,

Kahuron…

Pwedeng mag-abot an panahon na an pagkamoot

Garo Poon sa altar na inaagihan na sana,

Nahiling pero inagihan sana,

Na kaito pig-aalayan ki burak, kakanon, tubig,

Kaya kun kaipuhan ki distansiya,

Gibuhon ta,

Ta habo ko na an pagsasama ta maraot.



Sa satong pagiging astronaut,

Ta kaipuhan ta ki espasyo,

Maghiling pa man kita giraray sa bulan maski dai daramlagon,

Maski sa mga bitoon buda mga aninipot,

Ta habo kong marayo saimo.



Kaya kun kaya, dai ta pagpabayaan na kaipuhanan ta ki distansiya,

Aram ko na makulog an boot nin mga burak sa higod o sa luwasan

Ta inaagihan ko na sana sinda,

Baka dakul sana akong pig-iisip o may problema kan mga panahong ito,

Pero padaba,

Dai ko pighihiling na magtubod ka,

Muya ko sanang taramon,

Maski nuarin an pangaran mo an nadadangog ko sa mga panahong silensiyo.