Bagdad, Een Lens Met Rode Haarvaatjes Poem by Madrason .

Er liggen bij de metro
die aan hun reis begonnen
zijn geëindigd
en de reis, het verkeer
het meedogenloos koor
ze gaan er aan voorbij.

Uit elk matgestampt zaadje
ontstroomt een hitte
vol van scheppingskracht.
Uit elk traanzakje
verstijft en vol kristallen
ontstijgt een bloemenzee
al op de droge vlakte.

En in de zon liggen
de zielen
opeengestapeld
als slachtvee
voor de afvaldienst
die niet meer actief is
daar ze doordrenkt
van rottingslucht
haar werk niet
meer kan doen.

En dan staat daar een
heel klein dapper meisje
dat grote mensen aankijkt
vol van zalige verbazing
en ze sommeert plots als een moeder
haar kinderen die halfdood
-de half levenloos passanten-
door dwang en spanning en gevaren
het lijk waarin nog leven zit
heel eventjes te voeden
met een levensader.

Een teken vol van moed
terwijl de kogels
en de vliegen vliegen
langs haar dunne haartjes
dat mensje groter dan de
grootste sterren,
groter dan maarschalken
en dan generalen,
de schaamte van ons allen,
dat wij zo'n lichtje nodig hebben
om niet nog verder
af te dwalen!

Madrason zo 25 januari