Ang Pag-Awat Poem by RIC BASTASA

miabot ang pintor
mikuha sa iyang mga kahimanan
ang mga bulok nga iyang gihapnig sa iyang mga palad
ang brutsa nga iyang gihulom, gitagaan og kinabuhi

sa iyang lig-on nga mga tudlo
molihok na ang iyang kahanas sa pagmugna
ang tawo sa daplin sa baybayon

ang larawan sa tawo nga nagpungko
sa daplin sa baybayon
dili na ang tawo kon dili ang tawo
nga giawat sa iyang kahanas sa pagpinta
pukawon ang atong mga pagbati
sa mga bulok sa iyang panit
wala na kini giputos nga mga unod
ug ang mga unod wala na magtabon sa mga bukog

dakong patag na ang tawo nga atong nahimamat
dili na siya ang bukid, ang sapa, ang dagat
usa ka debuho, nga usahay labing mahal pa gani
sa tinuod nga tawo nga nagpungko
didto sa daplin sa baybayon
puli sa tinuod ang giawat-awat
puli sa tinuod ang mga bakak
nga karon labing bililhon

bakak kana, kay dili na kana kadtong
tawong adunay daghang balahibo ang iyang paa
kadtong init og ginhawa,
kadtong imong gihapuhap, kadtong namatay
nadugta, ug sa kataposan gilumotan sa kalimot