An Kanta Kan Dai Natutunong Na Uran / The Song Of The Ceaseless Rain Poem by Jaime Jesus Borlagdan

Dai ko masawod an dulum
na hinalean ko.
An huhugpaan ko aram kong
dai ako masasabutan.
Bubukahon ninda an mga burak
na gadan an kolor
sasaluhon an pagbulos ko
kan panas
sa tahaw kaini.
Pero dai na ninda ako makukulugan
dai nang laog an buot ko–
matang nakahiling
taros sa mga bagay.

Sapuyunga ako kun mataram kong dai nang kamugtakan!
Sapuyunga ako kun lumuwas an sa ngimot ko;
Nangingiturugan pa ako.

Disyertong daing sagkudan an paha
an nag-iinom sakuya.
Ako an dai natutunong na uran.
Dai ko masawod an dulum
an gabat sa diklom
na nagsugo sakong paoro-otrong
isapurak ko an sadiri
digdi sa daga.

English:
The Song of the Ceaseless Rain

The shade where I came from
is unspeakable.
I will not be understood
by where I will fall down.
They will open the flowers
of dead color
and with its central spears
catch my flowing.
But they will no longer be able to hurt me
with my feelings empty-
while staring
through things.

Hit me if I say there's no more sense!
Hit me if that'll come out of my mouth;
I am still dreaming.

A desert whose thirst is endless
drinks me.
I am the ceaseless rain.
I cannot utter the shade
the weight of the dim
that ordered me
to scatter myself
again and again
on this earth.


Tagalog:
Ang Awit Ng Di Humuhupang Ulan

Di ko mabigkas ang lilim
na pinagmulan ko.
Ang babagsakan ko alam kong
di ako maiintindihan.
Ibubuka nila ang mga bulaklak
na patay ang kulay
sasaluhin ang aking pagdaloy
ng tulis
sa gitna ng mga ito.
Ngunit di na nila ako masasaktan
wala nang laman ang aking kalooban-
habang nakatingin
tagos sa mga bagay.

Sampalin mo ako kung masabi kong wala nang kabuluhan!
Sampalin mo ako kung lumabas yan sa aking bibig;
Nananaginip pa ako.

Disyertong walang hantungan ang uhaw
ang umiinom sa akin.
Ako ang walang humpay na ulan.
Di ko mabigkas ang lilim
ang bigat ng dilim
na nag-utos sa aking paulit-ulit
na isambulat ko ang aking sarili
dito sa lupa.