Αξέχαστη Διαδρομή Poem by THEODOROS MANTAS

Μια ομίχλη φθινοπωρινή, μια σκιά τρομακτική και σαγηνευτική...και ένα βλέμμα αναζητά μέσα της να βρεθείδίχως να του έχει ανοίξει μια βαθιά πληγή, δίχως να του το έχει ζητήσει ένα αναπάντητο γιατί...θέλει απλά πάντα να προχωρά, να διασχίζει κάμπους λιβάδια και ψηλά βουνά και να καταβροχθίζει ακόμη και τη φθορά και να μη φοβάται μήτε το σκοτάδι μήτε της ερημιάς τη μοναξιά' και αν αστέρια φωτεινά κάπουκάπου συναντά αρχίζει και τους μιλά με τη γλώσσα της ψυχής, με τη γλώσσα της άγνωστης φωνής που αναβλύζει από τους κρίνους και τα γιασεμιά και από τα ρόδα τα όμορφα τα ερωτικά' δεν είναι η ομίχλη, δεν είναι η φυγή αυτό που ζητά...είναι ένα βήμα σε ένα άγνωστο που κατάματα το κοιτά και δεν δειλιάζει ούτε στιγμή να πατήσει στη δική του την ακτή για να ζήσει όπως ο Οδυσσέας του ταξιδιού την όμορφη και αξέχαστη διαδρομή...