این لطفِ دلارامست Poem by Mehri Mehraban

این لطفِ دلارامست

   
من  نگارم که بَرَد کوزه ی ِهرکس‌، به در خانه ی او    
بر لبِ آب ببین کوزه ی من می گیرد، می شکند!              
یک قصه ی پر رازست 

یا به هر محفلِ رندانه که پا بگذارم ، رندی مست
دست از باده بدارد ،  جام را بر سر من می شکند  
یک  قصه ی  جانکاهست

نقش صد رنگ بسازم ،  بِبَرَم بر سرِ رَه ، اُستادی 
نقش من پاره نماید ، سرِمن با  قلمم  بشکافد        
او،  پی‌ِ انکارست

یک کلکِ خیال انگیز بر بوم ِدل انگیزم،  با عشق بپردازم 
صورتگر چین گیرد،  بومش بکند پاره، در مزبله اندازد   
‌وه، چه بی انصافست

 این شرح  که گفتم من ، حکمِ ازلم باشد
چون قسمتِ من این شد ، دیگر چه شکایت هاست                
 دل ، راضی تقدیرست   

 از‌ طعن حسود هرچند هر لحظه به آزارم، غمناک نمی گردم
از باده ی او نوشم، خونِ دل پر جوشم،  من مستم و می خوانم             
این زهر چه نوشینست

استادِ سخن حافظ،  در کار ‌ِگلاب و گل  اسرار هویدا کرد 
در پردهِ مرا ره نیست ، یک شاخه گلی گشتم، یک شاهدِ بازاری
این قصه ی تقدیر است

چون مونسِ من یارست، ارزش به مکانها نیست
هر جا که مرا بنهاد، من مصلحتم آنجاست،. راضی به رضایِ حق          
این لطف دلارامست 

Thursday, January 23, 2014
POET'S NOTES ABOUT THE POEM
قطعه فوق، چنانچه در متن نیز گویاست با الهام از حافظ، نابغه ی غزل پرداز و استاد سخن وعشق ، در ذهنم جوانه زد.
جایی که می فرماید:
جام مي وخون دل هريك به كسي دادند             در دايـره قـسمـت اوضـاع چنـين باشد
 در كـار گـلاب وگـل حكم ازلي اين بود            كان شاهد بازاري وان پرده نشين باشد
COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Close
Error Success