Αν Τα Δέσω Στο Μαντήλι... Poem by Konstantinos Arvanitis

Στο μπαξέ σου όταν βγαίνεις,
γαληνεύουν τα πουλιά,
στον αέρα π' ανασαίνεις,
δεν ακούγεται λαλιά.

Σμίγει η μοσχοβολιά σου,
με του δυόσμου, που μαδάς,
κάτ' από την περγολιά σου,
μοναχή σαν τραγουδάς.

Το τραγούδι σου μη ντύνεις,
με τη θλίψη, σαν το λες,
για τον έρωτα, να στήνεις,
γλέντι, και να μη μου κλαις.

Να μη μοιάσεις σ' αηδονάκι,
που τρελαίνει τη νυχτιά,
και, με τρίλιες, καρβουνάκι,
ρίχνει κι άλλο στη φωτιά.

Αν τα δέσω στο μαντήλι,
στεναγμούς, βαγίσματα,
θα ‘ρθω… Θα ‘χω για καντήλι,
άστρων σελαγίσματα.

Διάσκελα σε κάποιο φλάτο,
του μαΐστρου μπερατλής,
θα φανώ μ' ένα σκαρλάτο,
ρόδο της ανατολής.

Θα το φέρω, ν' αναστήσει,
μια βερέμικη καρδιά,
που την έχει απελπίσει,
της υπομονής, βραδιά.

Να χαρείς, μη μου θυμίσεις,
πως ειν' μπρούσκα η ζωή,
και φιλιά μη χαραμίσεις,
δεν θ' αργήσει το πρωί.

Την αυγούλα πριν να φύγω,
να μου δώσεις ορμηνιά,
για της χαρμολύπης τρύγο,
πότε θα φανείς ξανά.

Για να ξέρω, ποια πονάει,
απ' αγάπης δοξαριά,
και με στιχερά ζητάει,
της καρδούλας της γιατριά…