- Γοργόφτερος Θαλασσαϊτός Poem by Georgios Venetopoulos

.Ευρηματικό, αρμονικά ζυγισμένο όπως πάντα λεξιλόγιο, με κάποιες λόγιες λέξεις, τόσο εύηχες και που δείχνουν τόσο άνετες μέσα στο ποίημα όπως αγαληνά, η αχλύ, το βάνδον=Βυζαντινή για το λάβαρο, οι κατάφρακτοι=Βυζαντινή, από τις λέξεις «κατά» με την έννοια εντελώς συν «φρακτός» καλυμμένος, προστατευμένος (πρβλ φράκτης) η οποία ερμηνεύεται «πλήρως θωρακισμένοι (ενν. στρατιώτες ή ιππείς) », κλειστοί από όλες τις πλευρές, ξιφήρεις=εκ του ξίφος+φέρω, που κρατούσαν ξίφος, κροκάτος=κίτρινος, στο χρώμα του κρόκου) ...Δυνατές σκηνές, που ξεχειλίζουν λυρισμό, μας προετοιμάζουν για μια ηρωική μάχη σώμα με σώμα...ο σπουδαίος Βυζαντινός πρόγονος μας την ώρα τη νυχτερινή της περισυλλογής στο ακρογιάλι αισθάνεται γύρω του τους αθάνατους προγόνους που είχαν ήδη πέσει στο καθήκον για να διαφυλάξουν το νησί ακέραιο από τους Κουρσάρους...υπέροχη λανθάνουσα παρομοίωση απ' τ' αστροκέντητο της Περσεφόνης, περιγράφει τον έναστρο νυκτερινό ουρανό για τους σκοτωμένους προγόνους με την Περσεφόνη ως ιδανικά όμορφη οικοδέσποινα επί της υποδοχής....Την άλλη μέρα, ορμάει αυτός, γοργόφτερος θαλασσαητός, με το ξεθηκαρωμένο ξίφος του, ανδρείος και ηρωικός ενάντια στον εχθρό...το αίμα του σφαγμένου εχθρού στο στόμα του ως πορφύρα που μετάλαβε και οι ελιές ως αντίδωρο ζωής από την άλλη μεριά, δίνουν με μια σπουδαία αντίθεση την αξία της Πατρίδας μας που αγωνίζεται ενάντια σε κάθε αντιξοότητα και με κάθε εχθρό για να αντέξει μέσα στο χρόνο... ...ένα Ποίημα σαν φίνο κέντημα με μπλε της έναστρης νύχτας, λαδί της ελιάς και κατακόκκινο της πορφύρας, χρώματα των Βυζαντινών χρόνων, καμωμένο για την Ελληνική μαχητικότητα γεμάτο υπερηφάνεια και Ιστορική συνέχεια, μακράν ασυναγώνιστο από τον Αρχιστράτηγο των ιαμβικών έμμετρων, πανάξιο γητευτή των λέξεων!

Επιβλητικός και εντυπωσιακός ο Γοργόφτερος Θλασσαϊτός! Φοβάμαι πως λέξεις όπως η μάχη, αντίδωρο...τείνουν να εξαφανιστούν από το σύγχρονο λεξιλόγιο μας! Σπάνιος αυτός ο περήφανος αητός σήμερα. Μόνο κοράκια και κάργες...Υπέροχο ποίημα.