Όρκοι, Όνειρα Κι Οδύνες Poem by Valia Maistrou

Για τούτο τ' άσωστο κι αγνό πηγάδι των ονείρων,
στα μάτια κάθε Έλληνα κυλάει πικρό το δάκρυ,
φιρμάνια από του στόματος των όνων και των χοίρων
και φόροι τον εξώθησαν ως του γκρεμνού την άκρη.

Η θάλασσά μου αγκομαχά, χτυπιέται πα στα βράχη
τ' αμπόρετο για μπορετό πώς μοναχιά να πράξει;
θαλασσαητοί μην σώθηκαν, πώς να βρει έναν για νά' χει
αρχή να βγάλει στην κλωστή, κουβάρι να ισιάξει.

Οπλίζει η ελπίδα την καρδιά και ξεκινάει αγώνα
στο δρόμο της να βρει καλό Μαΐστρο ανδρειωμένο
κι άλλους θανάτους να μη δει να μη χυθεί σταγόνα
γυναίκες, άνδρες και παιδιά να μπαίνουν μεσ' το τραίνο.

Και με τα πλοία τα βαριά και τα αεροσκάφη
βαλίτσες όνειρα σωρό να κάνουν μαξιλάρι
σε χώρες άλλες μακρυνές ανάλγητες, να υπάγει
ζωή της απομάκρυνσης, μην τους την πάεις στράφι.

Μα όρκοι εκεί θα δίνονται στου απέθαντου την κρίνη,
απ΄ όσους λίγους μείναμε, αητούς και γερακίνες,
τα ιερά προστρέχοντας μη φάγουνε τα κτήνη,
πιστοί στα όνειρα του ενός, βαριόμοιρες οδύνες...

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

23.07.2016 'Παιχνιδίσματα με τον Έμμετρο'