ತಾಯಿ ಮತ್ತು ವಿದ್ಯೆ Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಚಿನ್ನ ಮರಿ, ಚಿನ್ನಾರಿ ಮರಿ, ನೀನೆಲ್ಲಿ ಹೋಗುವೆ?
ತಿಂಡಿಬಿಟ್ಟು, ಮನೆಯ ಬಿಟ್ಟು, ಯಾಕೆ ಹೋಗುವೆ?
ಅಮ್ಮ, ನಾನು ಶಾಲೆಗಿಂದು ಹೋಗಿ ಬರುವೆನು,
ಪಾಠ ಕಲಿತು, ಜಾಣನಾಗಿ ಹಿಂದೆ ಬರುವೆನು;
ಚಿನ್ನಮರಿ, ಚಿನ್ನಾರಿ ಮರಿ, ಮುದ್ದು ಕಂದನೆ,
ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು, ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಹೇಗೆ ಬದುಕಲಿ?
ಅಮ್ಮ ನೀನು ಹರಸಿ ನನ್ನ, ನನ್ನ ಕಳುಹಿಸು,
ತಾಳಿದವನು ಬಾಳಿಯಾನು, ಬೇಗ ಬರುವೆನು;
ನನ್ನ ಮಗುವೆ, ಆಟ ಮರೆತು, ಹೇಗೆ ಇರುವೆಯೊ?
ಅಮ್ಮನಿಲ್ಲ, ಗೆಳೆಯರಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲ ಹೊಸಬರು;
ನನ್ನ ಅಮ್ಮ, ಚಿಂತೆಬೇಡ, ಶಾಲೆ ದೊಡ್ಡದು,
ಹೊಸತು ಜಾಗ, ಹೊಸತು ಜನರು, ಸೇರಿ ಇರುವೆವು.

ತಾು ಮಮತೆ, ತಂದೆ ಸ್ನೇಹ ನೆನಪು ಮಾಡುತ
ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಮುಂದೆ ಬರಲು ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿತನು;
ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಪಾಠ ಕಲಿತು ಜಾಣನಾದನು,
ಮನಸು ಕೊಟ್ಟು ದಿನಲು ಓದಿ ಮುಂದೆ ಬಂದನು;
ಅಮ್ಮ ಮಗನ ವಿದ್ಯೆ ನೋಡಿ ಹೆಮ್ಮೆಪಟ್ಟಳು,
ನನ್ನ ಮಗನು ಜಾಣನೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು;
ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ಲೋಕನೋಡಿ ಹುಡುಗ ಕಲಿತನು,
ವಿವಿಧ ವೃತ್ತಿ, ಭಾಷೆ, ಲೆಕ್ಕ, ಕಲಿತುಕೊಂಡನು;
ವಿಧೇಯನಾಗಿ, ವಿನಯ ತೋರಿ, ಪ್ರೀತಿಗಳಿಸಿದ,
ವಿದ್ಯೆಕೊಟ್ಟ ಗುರುಗಳಿಂದ ಭೇಷ್ ಎನಿಸಿದ;
ಮನೆಗೆ ಹೆಸರು, ತನಗೆ ಹೆಸರು ತಂದ ಮಗುವನು
ಎಂದು ಮನೆಗೆ ಬರುವನೆಂದು ತಾು ಕಾದಳು.

ಚಿನ್ನಮರಿ, ಚಿನ್ನಾರಿ ಮರಿ, ನನ್ನ ಚಿನ್ನವೆ,
ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿತ ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಹೇಗೆ ನಿಲ್ಲಲಿ?
ಜಾಣ ನೀನು, ಸಣ್ಣವಳು ನಾನು, ಏನೂ ತಿಳಿಯೆನು;
ಅಮ್ಮ ನೀನು, ಮಗನು ನಾನು, ನಾನೆಷ್ಟು ಕಲಿತರು,
ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಮಮತೆಯಿಂದ ಬೆಳೆದ ಹುಡುಗನು,
ನಿನ್ನ ತಂಪು ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಸದಾ ಇರುವೆನು;
ಚಿನ್ನ ಮರಿ, ಚಿನ್ನಾರಿ ಮರಿ, ನನ್ನ ಪ್ರಾಣವೆ,
ವಿದ್ಯೆ ವಿನಯ ಸೇರಿ ನೀನು ಬೆಳಕು ಹರಡಿದೆ,
ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ನೀನು ಹೋಗಬೇಡವೊ;
ಅಮ್ಮ, ನೀನು ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಇರುವ ದೇವರು,
ಆನ್ಮಕೊಟ್ಟ, ಊಟವಿಟ್ಟ ದೊಡ್ಡ ದೇವರು,
ನಿನ್ನ ದೂರ ಮಾಡಿ ನಾನು ಬದುಕಲಾರನು,
ಎಂದ ಕಂದನು.