Τα Πληγωμέν' Αγάλματα Poem by dimitrios galanis

Τα πληγωμέν' αγάλματα περιμένουν
τα βότανα της ΄Ανοιξης
να γιάνουν τα τραύματα της οργής.
Τα δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τα βόλια της,
τούβλα, μάρμαρα, χρώματα...
-Να πληρώσουν για τις ζημιές του χειμώνα
που δεν έλεγε να τελειώσει.
-΄Εστεκαν κι εκείν' αγέρωχα στη θέση τους!
Τα υποψιάστηκαν πως εξεπίτηδες.
-Εδώ ο κόσμος τουρτούριζ' από το δριμύ ψύχος
κι αυτά ακίνητ', ασυγκίνητα!
Να δείχνουν ότ' όλα βαίνουσι καλώς!
Εε, όχι και τ' αγάλματα εναντίον τους!
΄Επρεπε να τις υποστούν τις συνέπειες της αδιαφορίας.
Δε θα στέκονταν εκεί των ομματιώνε χάρμα,
αποπροσανατολισμός.
Τα μάτια ήταν ώρα να δακρύζουν νυχθημερόν,
χωρίς ανάπαυλα, ώσπου να ξεμπλέξουμε
με την επίθεση της βαρυχειμωνιάς.
Ο κόσμος καρτερεί την άνοιξη.
Δεν θα τον αφήσουμε να πάσχει από χειμώνα.
Η τέχνη εξάλλου έχει χρέος να υπηρετεί
των πολλών την προσμονή,
το χάλι να το δείχνει το εποχιακό.

- Όχι, θα την αφήναν' αμέτοχη!