Το Γέλιο Της Μισεί [ Η Προσφυγοπούλα ] Poem by dimitrios galanis

Στον ύπνο και τον ξύπνο της θυμάται
κείνο το προσωπάκι το μικρό.
Το χέρι της τεντώνει να πιαστούνε,
με τ' άλλο χτυπάει, κλωτσάει το νερό,
μη και μπορούσαν τ' αδύναμα φτωχούλια
μαζί να κρατηθούνε στον αφρό!
Χαστούκι κατάστομο το κύμα,
αλμύρα καταπίνει γι αναπνοή,
της δίνει στροφή, δειλιάει, βυθίζεται σε δίνη...
ωω! δεν ξέρει, δε μπορεί άλλο κάτι εδώ να θυμηθεί.

Εικόνα πικρή στη μνήμη χαραγμένη
εκεί που πάλευε δίπλα της στο νερό,
η αγωνία του στο βλέμμα,
το παρακάλιο του στο κλάμα, τη φωνή.
Δεν πρόλαβαν κι εκείνον να τον σώσουν,
πνιγμένον, τους είπαν, τον βρήκαν στο βυθό.

Aα! θυμάται τις σφαίρες και τις βόμπες
που πέφταν βροχή στη γειτονιά.
Πήρε τ' αυτί της στης φυγής το δρόμο
πως χάθηκαν γνωστοί πολλοί και φίλοι,
εκείνα κι εκείνα που γνώριζε παιδιά.

Φρικιάζει ο νους, τρέμει το φυλλοκάρδι,
πικρό το δάκρυ μονάχο του συχνά κυλά,
να φράζει το λαιμό νοιώθ' έναν κόμπο,
λυγμό παράξενο να σφίγγει την πνοή.
Μες τ' αφρισμένο κύμα δεν την ξεχνάει
εκείνη την αναθεματισμένη τη στιγμή,
όσο να στρίβει, να ξεστρίβει το έρμο το κουμπί.

Το γέλιο της μισεί, κόβει στη μέση, κρύβει,
δε θέλει, ντρέπεται, φοβάται στον κόσμο ν' ακουστεί,
κλείνει πεισματικά τα χείλη,
ένα δάκρυ με κάποιον ναι, να μοιραστεί!
Δεν ξέρει, δεν το πιστεύει,
να φανταστεί δεν το μπορεί,
αν θα γελάσουνε ποτέ ξανά τα χείλη,
αν ξανανοίξουν λεύτερα φτερά στον ουρανό.
Πώς δεν αντέχει να τον ακούει
όποιον τη λέει τυχερή,
όταν εκείνης θά 'σκαγ' ελεύθερο γέλιο στα χείλη,
στη θέση της αν βρίσκονταν μονάχα
εκείνο και όλα τα άλλα τα παιδιά !